Kroniek van de Nederlandse Muziek besteedt in juni aandacht aan Willem Pijper, die vanaf 1920 en zijn dood in 1947 gold als een van de belangrijkste Nederlandse componisten van zijn tijd. Naast zijn muziek was die reputatie te danken aan ook zijn publicaties, zoals essays en kritieken. Pijper pleitte in ene briljante en vlijmscherpe stijl voor voor goede nieuwe muziek, naar Franse leest. Die voorliefde ontwikkeld hij pas na de Eerste Wereldoorlog; in de jaren daarvoor stond hij juist onder invloed van de Duitse muziektraditie, zoals blijkt uit zijn Eerste strijkkwartet (1914)
Pijper voorkeur voor Frankrijk week af van de overwegende Duitse invloed in het Nederlandse muziekleven van het interbellum. Met ‘Frans’ bedoeld Pijper karaktervolle, maar elegante en subtiele muziek. Die uitgangspunten legden de basis voor Pijpers eigen stijl die zich in de loop van de jaren twintig ontwikkelde, met zijn aan de Franse dirigent Pierre Monteux opgedragen derde symfonie (1925) als hoogtepunt. Monteux en Pijper raakten bevriend, ook al veranderde Pijpers stijl in de jaren dertig drastisch van karakter.
